Główna ekspansja Dominium Kanady poszła w kierunku zachodnim i północnym. Jednym zresztą z celów konfederacji było przejęcie terytoriów północno-zachodnich, zwłaszcza Ziemi Ruperta, znajdującej się pod zarządem Kompanii Zatoki Hudsona. Już w 1868 r. wydał Parlament angielski odpowiedni akt w tej sprawie i położona nad jeziorem Hudson Ziemia Ruperta została w 1869 r. sprzedana przez Kompanię Zatoki Hudsona za 300 tyś. funtów szterlingów Kanadzie. W ten sposób terytoria Dominium dotykały już Gór Skalistych na zachodzie oraz Oceanu Arktycznego na północy. Zostały one nazwane Terytoriami Północno-Zachodnimi, otrzymały swego gubernatora oraz radę mianowaną przez rząd federalny. Pod rządami Kompanii Zatoki Hudsona mieszkańcy Ziemi Ruperta nie posiadali udziału w zarządzaniu tym krajem, po przekształceniu go w Terytoria Północno-Zachodnie i przyłączeniu ich do Dominium Kanady podjęli starania o uzyskanie szerszych uprawnień politycznych. Niektórzy z nich, zwłaszcza pochodzenia francuskiego, m. in. me-tysi wyrażali przy tym obawy, że napływ osadników brytyjskich może zagrozić pozycji kościoła katolickiego oraz ich francuskim odrębnościom kulturalnym. Nie brak tam nawet było zwolenników utworzenia nowej francuskiej Kanady na zachodzie. W 1869 r. separatyści Terytoriów Północno-Zachodnich utworzyli nawet swój rząd tymczasowy pod przywództwem metysa francuskiego Louisa Riela (1844?1885) i opanowali główny posterunek Kompanii Zatoki Hudsona nad Czerwoną Rzeką, Fort Garry (późniejszy Winnipeg).
