Większe miasta były nadal bardzo nieliczne i większość ludności mieszkała na wsi, na farmach rolniczych i we wsiach rybackich, w warunkach niewiele różniących się od epoki pionierskiej. I tu zaznaczyły się jednak stopniowe zmiany i postęp wraz z rozwojem sieci kolejowej i telegraficznej, handlu i życia politycznego. Drewniane szałasy i chaty zaczęły ustępować miejsca domom budowanym z kamienia i cegły, sady, pastwiska i ziemie uprawne wypierały kanadyjski busz. W głównych miastach znamiona postępu były oczywiście bardziej widoczne. Wznoszono w nich coraz okazalsze budynki publiczne, głównie w stylu wiktoriańskim, wprowadzano oświetlenie gazowe i tramwaje konne, powstawały pierwsze teatry, do których zaglądali czasem wielcy europejscy aktorzy z Heleną Modrzejewską na czele. Wznoszono biblioteki, organizowano kluby, zaczęło stopniowo rozwijać się, chociaż na razie na niewielka skalę, życie kulturalne tego młodego kraju. Bezpośrednio po zawarciu konfederacji zaznaczyło się w umysłowym życiu Kanady dążenie do silniejszego podkreślenia narodowej kultury Kanady, do wyraźniejszego kształtowania jej odrębności i swoistości. Ten krótkotrwały zresztą ruch patriotyczny, zwany ?Canada First”, narodził się w grupie kilku intelektualistów z Ottawy (H. J. Morgan, C. Mair, G. T. Denison, R. G. Haliburton, W. A. Foster) w 1868 r. i wyrażał wielkie nadzieje i patriotyczne uniesienie, jakie łączono z powstaniem konfederacji. Większe znaczenie mieli w gronie tym pisarze W. A. Foster i C. Mair, reprezentujący może najpełniej nastroje i dążenia tej grupy.
