Do Folketingu i króla łącznie należy cała władza ustawodawcza w państwie. Tylko w nagłych przypadkach, gdy nie można zwołać parlamentu, król może wydać tymczasową ustawę. Musi ona być przedstawiona do akceptacji na najbliższym posiedzeniu parlamentu. Zgodnie z konstytucją, ustawa przyjęta przez Folketing może być poddana pod referendum powszechne, o ile zażąda tego co najmniej 1/3 deputowanych w ciągu trzech dni od jej przyjęcia. Unieważnienie takiej ustawy następuje wówczas, gdy większość uczestników referendum wypowie się przeciwko, pod warunkiem, że większość ta reprezentuje więcej niż 30% uprawnionych do głosowania. Monarcha, który zgodnie z konstytucją działa w imieniu państwa, w sprawach międzynarodowych nie może bez zgody Folketingu przedsiębrać żadnych kroków w celu zwiększenia lub zmniejszenia obszaru królestwa oraz podejmować zobowiązań, których wykonanie wymaga współpracy parlamentu. Decyzje w sprawie skrócenia ważności międzynarodowych porozumień zawartych za zgodą parlamentu muszą uzyskać akceptację Folketingu. Poza obroną przeciwko zbrojnemu atakowi na królestwo lub duńskie siły zbrojne król nie może bez zgody parlamentu angażować sił zbrojnych przeciwko obcemu państwu. Te zasady konstytucyjne mają gwarantować decydujący wpływ Folketingu na międzynarodową aktywność państwa.
