W połowie XIX w. wszystkie brytyjskie ziemie na zachód od Kanady (tzn. od Ontario), pomiędzy Jeziorem Górnym a Pacyfikiem, należały formalnie do Kompanii Zatoki Hudsona (Hudson’s Bay Company), zajmującej się od drugiej połowy XVII w. handlem futrami na zasadzie monopolu brytyjskiego. W połowie XIX w. kompania ta nadal rozwijała się pod zarządem swego gubernatora Sir George Simpsona (1787?1860), człowieka o ogromnej energii i nieustępliwości. Potrafił on utrzymać jedność kompanii na ogromnych terenach Zachodu i wprowadzić do rozrzuconych z dala od siebie osiedli oraz posterunków kompanii wojskową niemal dyscyplinę. Kompania Zatoki Hudsona była pierwszą organizacją obejmującą swoim zasięgiem tak wielkie obszary zachodnie Brytyjskiej Ameryki Północnej, organizowała na nich handel i administrację, bogacąc się na swym monopolu futrzanym. Słabość systemu opartego na monopolu futrzanym kompanii polegała na tym, że nie zapewniał on napływu osadników. Wystąpiło to wyraźnie m. in. w związku ze sprawą Oregonu. Ziemie Oregonu znajdowały się nad Pacyfikiem, pomiędzy Kalifornią a Alaską. Pierwsi dotarli tam kupcy futrzani z Kanady i w czasie wojny 1812?1814 r. wyparli stamtąd kupców amerykańskich. Kontrolę nad Oregonem uzyskała Kompania Zatoki Hudsona, tym bardziej że rozgraniczenie zachodniej części granicy między Stanami Zjednoczonymi i Brytyjską Ameryką Północną wzdłuż 49 równoleżnika nie zawierało szczegółowych postanowień co do Oregonu.
